Duchu Święty przyjdź,
Duchu Święty przyjdź
przez potężne wstawiennictwo
Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny,
Twojej umiłowanej Oblubienicy (3x)

Temat: Podporo rodzin, módl się za nami

„Nie wiem, jak można rozważać cierpienia, próby i boleści Królowej Aniołów, które zniosła, troszcząc się o Jezusa w Jego dzieciństwie, nie dziękując jednocześnie św. Józefowi za służbę, jaką spełniał przy Boskim Dziecięciu i Jego Błogosławionej Matce.” św. Teresa z Avili

Z książki: „Konsekracja św. Józefowi. Cuda naszego duchowego ojca” Ks. Donald H. Calloway (fragmenty ze str. 105-107):

„Jezus, Maryja i Józef kochają rodziny. Ich trzy serca są zatroskane, bo widzą, co dziś dzieje się z rodzinami. Rodziny się rozpadają.

Współczesny człowiek oddalił się od Boga i podjął próbę sformułowania nowej definicji rodziny. W rezultacie nigdy jeszcze nie było tak wysokiej liczby rozwodów jak teraz; większość par małżeńskich stosuje antykoncepcję; aborcja jest legalna; a społeczeństwo akceptuje wychowywanie dzieci przez osoby tej samej płci. Rodzina stanęła nad głęboką przepaścią.

Czy kiedykolwiek uda nam się odwrócić tę sytuację? Jak przywrócić porządek? Pomóc może jedynie wyniesienie Świętej Rodziny, ukazanie jej jako wzorca i modelu dla nas wszystkich. Kiedy społeczeństwo zacznie oddawać cześć Świętej Rodzinie, wtedy powrócimy do dawnych pojęć: świętości macierzyństwa, heroizmu ojcostwa i błogosławieństwa dzieci.

Święty Józef chce być filarem dla twojej rodziny. Filary są niezbędne. Twoja rodzina potrzebuje św. Józefa, aby twój dom stał na mocnym fundamencie, którym nic nie wstrząśnie. Święty Józef nauczy ciebie i twoją rodzinę jak ważna jest modlitwa, wzajemny szacunek, czystość, uczciwość, przebaczenie, miłość, a przede wszystkim stawianie Boga na pierwszym miejscu.

Święty Józef, filar rodziny, uczy nas znaczenia macierzyństwa, ojcostwa i posiadania dzieci. Jest świętym dzieciństwa i ukrytych lat Jezusa. Udowadnia współczesnemu człowiekowi, że jedyna prawdziwa rodzina składa się z matki, ojca i z dzieci. Pojęcie „współczesnej rodziny” jest podstępem diabła. Zmiana definicji małżeństwa i rodziny powoduje rozpad społeczeństwa i kultury, zanik moralności i prawdziwych wartości rodzinnych.

Na przykładzie św. Józefa mężczyźni mogą się uczyć, jak być mężem i ojcem. Muszą być gotowi do poświęcenia siebie dla kobiet, dzieci i dla wspólnego dobra. Męskość i ojcostwo doskonalą się poprzez miłość, poświęcenie i wierność tym, których powierzono ich opiece.”

Z homilii Jana Pawła II wygłoszonej na Mszy św. w Masłowie k/Kielc w dn. 3 czerwca 1991 roku (fragmenty):

„Oto Twoja Matka i Twoi bracia” (Mt 12, 47).

Słowa, które wypowiada ktoś z rzeszy słuchającej nauczania Chrystusa, przypominają Mu o rodzinie. Przyszedł na świat jak każdy człowiek – On, Syn Człowieczy – poczęła Go Matka i Ona też wydała Go na świat. Jej dziewicze macierzyństwo było osłonione zstąpieniem Ducha Świętego – dla ludzi pozostawało nieznane. Wiedział o nim tylko Józef, który w oczach wszystkich uchodził za ojca Jezusa z Nazaretu. Krewni Maryi i Józefa, pochodzący również z rodu Dawida, byli zgodnie z obyczajem nazywani braćmi i siostrami Jezusa.

Tak więc Odkupienie świata dokonuje się naprzód poprzez rodzinę. Nowe Przymierze łączy się ze Starym na gruncie tego przykazania, które uwydatnia świętość rodziny oraz odpowiadającej jej powinności: „Czcij ojca i matkę twoją”. W prawie Bożym, w Dekalogu, przykazanie to następuje bezpośrednio po trzech pierwszych, które określają stosunek człowieka do Boga. Jest ono pierwszym wśród przykazań, które łączą stosunek do Boga ze stosunkiem do człowieka, przykazania pierwszej tablicy i przykazania drugiej tablicy – od czwartego do dziesiątego.

Już to samo wskazuje na kluczowe znaczenie rodziny. Przykazanie zobowiązujące człowieka do czci rodziców, ojca i matki, zabezpiecza podstawowe dobro ludzkiej wspólnoty. Rodzina bowiem znajduje się u podstaw wszystkich ludzkich wspólnot, wszystkich społeczności i społeczeństw. Rodzina jest bowiem wspólnotą najpełniejszą z punktu widzenia więzi międzyludzkiej. Nie ma więzi, która by ściślej wiązała osoby, niż więź małżeńska i rodzinna. Nie ma też innej, w której wzajemne zobowiązania byłyby równie głębokie i całościowe, a ich naruszenie godziłoby bardziej boleśnie w ludzką wrażliwość: kobiety, mężczyzny, dzieci, rodziców.

Słowa czwartego przykazania skierowane są do dzieci, do synów i córek. Mówią: „Czcij ojca i matkę”. Z równa siłą jednak odnoszą się do rodziców: „Pamiętaj, abyś prawdziwie zasługiwał na tę cześć”. Bądź godny imienia ojca! Bądź godna imienia matki!”.

Z książki: „Trzeci. Jak św. Józef ratuje Kościół” praca zbiorowa kilku autorów (fragmenty ze str. 97-99; dr Wincenty Łaszewski):

„Józef z Nazaretu pokazuje, że w codzienności, w której trzeba zarobić na chleb, wychować dzieci, zajmować się domem, być nikim szczególnym, można mieć niezwykły wpływ na dzieje świata. To jest prawdziwa świętość. Jeśli Pan Bóg by mnie powołał do wyjścia na Stadion Narodowy i zrobienia cudu, to ja, mimo że tego nie chcę, zrobiłbym to. Boga się słucha bez podejmowania dyskusji. Ale Pan Bóg tego nie chce. On chce, żeby Kościół stał się jak Rodzina Nazaretańska, cichym świadectwem prawdziwej świętości, które przyciąga ludzi jak magnez i zmienia otoczenie. Kościół ma dawać miejsce Bogu, by to On mógł działać w świecie. Rozmawiamy o świętości jako znaku, który pokazuje: nie muszę mieć drogiego samochodu, wielkiego domu, pełnego konta, żeby być szczęśliwym.

Święty Józef pokazuje nam, że poprzeczka świętości wcale nie jest zawieszona tak wysoko, bym nie mógł zostać świętym. Trzeba ją tylko umieścić w innym miejscu. Zmienić priorytety. Najważniejsze jest nie to, co doczesne – pieniądze, wakacje, auto, dom. To jest potrzebne i jeśli, Panie Boże, mi to dasz, to ja przyjmę. Natomiast najważniejsze jest zbawienie świata. Po to na tym świecie jestem.

Święty Józef wszędzie, gdzie się dzisiaj pojawia (objawienia w Cotignac we Francji, Itapiranga w Brazylii) mówi o wierze, która polega na zawierzeniu i poddaniu się: „Panie Boże, powiedz, co mam zrobić; cokolwiek to jest, zrobię. Nie muszę nic wiedzieć”.

W Fatimie św. Józef przychodzi (13 październik 1917 rok) z Dzieciątkiem Jezus na rękach, błogosławiąc światu, pokazując swoją misję opiekuna Kościoła.”