HISTORIA DOMU ZAKONNEGO przy parafii i Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Kielcach.
W dniu 20 sierpnia 2009 roku powołano do istnienia w Kielcach dom zakonny Sióstr Jezusa Miłosiernego. Wspólnotę klasztoru stanowiły trzy siostry: S. Gracjana – przełożona domu oraz współsiostry: S. Marianna oraz S. Ignacja. W pierwszym roku posługi w parafii Siostry katechizowały i prowadziły parafialną grupę wolontariuszy oraz pełniły posługę chorym w parafii – diakonia.
Od 1 sierpnia 2010 roku siostry prowadzą Niepubliczne Przedszkole im. Św. S. Faustyny “SERDUSZKO”. Funkcję dyrektora przedszkola pełni S. Cecylia. Obecnie kielecki klasztor zakonny liczy sześć sióstr zakonnych posługujących w katechezie, w przedszkolu, na plebanii i w kościele oraz w innych dziełach parafialnych. Obecnie posługę w parafii pełnią: s. Joela – przełożona domu zakonnego, s. Dorota, s. Maja, s. Laura, s. Cecylia, s. Marlena. Dnia 31 sierpnia 2016 roku siostra Generalna zamknęła dom zakonny w Kielcach rezygnując z posługi sióstr w diecezji kieleckiej.
W dniu 01 września 2016 roku posługę w parafii przyjęły Siostry ze Zgromadzenia Sióstr św. Józefa, z prowincji tarnowskiej. Siostry posługują w katechezie, w Niepublicznym Przedszkolu Językowym SERDUSZKO, w parafii oraz w katechezie. Całe dzieło Sióstr otaczamy naszą modlitwą i życzliwością. Modlimy się także o powołania do życia zakonnego z naszej parafii.
Historia Zgromadzenia – Początki Zgromadzenia datują się na koniec XIX wieku i związane są ze Lwowem, gdzie panowała przysłowiowa galicyjska nędza materialna i moralna. Tam też pełnił swą posługę kapłańską Ks. Zygmunt Gorazdowski – kapłan archidiecezji lwowskiej. On to w swej gorliwości duszpasterskiej, dobrze odczytując znaki czasu, w natchniony sposób odpowiadał na coraz to nowe potrzeby. Niejako po drodze organizowania przez niego dzieł łagodzenia nędzy ludzkiej, zrodziła się nowa Rodzina Zakonna, której dał początek – Zgromadzenie Sióstr św. Józefa, popularnie zwane józefitkami. Pierwotna nazwa Zgromadzenia: Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Józefa.
Ks. Zygmunt Gorazdowski sprowadził w 1882 r. do Lwowa kilka tercjarek franciszkańskich, zwanych “siostrzyczkami ubogich”, aby zaangażować je do prowadzenia założonych przez siebie dobroczynnych dzieł chrześcijańskiego miłosierdzia. Tercjarki dały początek Rodzinie Zakonnej Sióstr św. Józefa. Współzałożycielką Zgromadzenia i najbliższą współpracowniczką ks. Z. Gorazdowskiego była Matka Salomea Danek, pierwsza przełożona generalna. Za historyczną datę powstania Zgromadzenia przyjmuje się 17 lutego 1884 r. Siostry, tworząc Zgromadzenie, objęły opieką Dom Pracy Dobrowolnej dla żebraków, w którym odnaleźli oni na nowo swoją ludzką godność i warunki do życia. W 1889 r. rozpoczęły swą misję w nieco podobnym Domu Przytułku i Pracy w Przemyślu. Pracowały również wśród chorych w założonym we Lwowie przez ks. Gorazdowskiego w 1884 r. Zakładzie św. Józefa, dla nieuleczalnie chorych i rekonwalescentów. Przy tym dziele powstał dom macierzysty i nowicjat Zgromadzenia. Służyły ubogim również w Taniej Kuchni Ludowej. W 1939 r. siostry pracowały już w 8 szpitalach. Podczas I wojny światowej włączyły się w szeregi Czerwonego Krzyża, pełniąc służbę sanitarną w 3 szpitalach wojennych. Kolejną ważną formą pracy sióstr wśród chorych było prowadzenie ośrodków zdrowia i ambulatoriów. Od początku istnienia Zgromadzenia miała również miejsce posługa samarytańska chorym w domach prywatnych. Inną formę podjętej przez siostry służby najuboższym stanowiła praca opiekuńczo-wychowawcza wśród młodzieży ubogiej, zaniedbanej, osieroconej. W 1892 r. we Lwowie powstał Zakład Dzieciątka Jezus, w którym przebywały porzucone dzieci i samotne matki z niemowlętami. W 1899 r. została założona w Krośnie pierwsza ochronka Zgromadzenia. W okresie międzywojennym Siostry św. Józefa prowadziły liczne ochronki, sierocińce, kolonie i półkolonie letnie, szkoły ludowe, kursy dla analfabetów oraz kursy zawodowe. W tym czasie ochronki były też ośrodkami życia religijnego i kulturalnego.
W czasie II wojny światowej z 45 placówek istniejących w przeddzień jej wybuchu, tylko 11 przetrwało. Ok. 200 sióstr zostało wysiedlonych z domów, kilka skazano na deportację, niektóre poniosły śmierć męczeńską lub zginęły w czasie działań wojennych na posterunku pracy. Heroiczne dowody poświęcenia dały siostry, wspomagając w czasie wojny więźniów, partyzantów, wysiedlonych, rannych, chorych w szpitalach, ratując życie także Rosjanom i Żydom. Specjalną troską objęły siostry w tym czasie dzieci osierocone i głodne. Organizowały dla nich ochronki, sierocińce, żłobki, prowadziły stacje opieki nad matką i dzieckiem, schronisko dla zdemoralizowanych i opuszczonych chłopców. W ramach tzw. opieki lotnej uratowały wiele dzieci dotkniętych epidemią głodu i chorób zakaźnych. W 1946 r., na skutek przesunięcia wschodniej granicy Polski, Zgromadzenie utraciło swój dom macierzysty we Lwowie oraz wszystkie placówki znajdujące się na tzw. Kresach Wschodnich, Przemiany społeczno-polityczne w powojennej Polsce ograniczyły w dużym stopniu prowadzenie działalności właściwej charyzmatowi zgromadzenia.
W latach sześćdziesiątych XX wieku siostry zostały usunięte ze szpitali, przedszkoli i niektórych zakładów dla dzieci i osób starszych. Podjęły wówczas pracę wśród dzieci specjalnej troski, niepełnosprawnych fizycznie i umysłowo, sprawowały posługę pielęgniarską w szpitalach psychiatrycznych oraz intensywniej włączyły się w pracę parafialną i katechetyczną. W 1973 r. siostry św. Józefa utworzyły pierwszą placówkę poza Polską – we Włoszech, a w 1975 r. pierwsze placówki misyjne w Kongo, a następnie w 1983 r. w Brazylii. Zmiany w kraju po 1989 r. umożliwiły Zgromadzeniu w znacznym stopniu powrót do pracy zgodnej z jego charyzmatem. Rozszerzył się też znacznie teren działalności sióstr poza granicami Polski. W 1991 r. Zgromadzenie powróciło do pracy na Ukrainie. Obecnie Zgromadzenie liczy ok. 500 Sióstr i funkcjonuje w 2 Prowincjach w Polsce: Tarnowskiej i Wrocławskiej oraz w 3 Delegaturach: Ukraińskiej, oraz Afrykańskiej (Republika Konga, Demokratyczna Republika Konga, Kamerun, Gabon) i Brazylijskiej w Ameryce Pd.
